Bugün Öğretmenler Günü. Büyük Atatürk'e, Millet Mektepleri Başöğretmenliği'nin verildiği gün. Öğretmenler bu anlamlı günü,  uzun yıldan bu yana, 'özel günleri' olarak kabul ediyor ve gelecekle ilgili umutları da yeşeriyor. En azından bir şeyler bekliyorlar. Büyük bir kısmına ise, hatırlanmak bile önemli geliyor. Okullarda küçük çaplı da olsa, gün dolayısıyla öğretmenlere hediyeler veriliyor, özel kutlamalar yapılı-yor.

Bu anlamlı gün için öğretmenlerin söyleyeceği elbette çok şeyler var. Ama en başında söyleyeceklerini biliyor gibiyiz. Birçok öğretmen bu anlamlı günde, 'Bir de Başöğretmen'e yakışır bir konumda olsak ne iyi olur' diye geçiriyor içinden. Ama gelin görün ki, ne Bakanlık, ne de hükümetler, öğretmeni, öğret mene yakışır bir gelir düzeyine ulaştıramıyor.

Daha çok vaatler sıralanıyor. Güya öğretmeni göklere çıkaran, ama kuru sıkı olmaktan öteye gidemeyen nutuklar atılıyor. Hepsi bu kadar. Hep laf, hep vaatler. 'Öğretmenim canım benim' kelimesi herkesin dilinde, fakat bunun gereği yerine getirilmiyor. Öğretmenin durumunu düzeltecek köklü çare arayışları bir yana, öğretmenler bu özel ve anlamlı günlerinde gönüllerince eğlendirilmiyor bile. Bu bile nutuk atanların aklına gelmiyor.

Hemen şunu da vurgulamak istiyoruz. Öğretmen artık, geçim sıkıntısı çeken gariban grubunu oluşturan büyük bir kesim olarak da sunulmak istemiyor. Yani fakir fukara istismarına soyunmuş olanların malzemesi olmayı içine sindiremiyor. Ayrıca böylesi bir yaklaşım, acındırma duygusu dışında öğretmene bir şey kazandırmadığı gibi, saygınlığını da azaltıyor. Yani öğretmen, 'sefalet edebiyatı'nın malzemesi olmaktan da bıkmış görünüyor.