Her ramazan e-postalara gelen bazı reklam mesajlarının konu başlıklarına bir göz atalım.

…

Sahilde iftar keyfi…

Terasta iftar keyfi…

Havuz başında iftar keyfi…

Yayla’da iftar keyfi…

Falan 5 yıldızlı otelde iftar keyfi…

Filan lüks restoranda iftar keyfi…

Sandal’da iftar keyfi…

Boğaz manzarasında iftar keyfi…

Kız kulesinde iftar keyfi…

Teknede iftar keyfi…

…

Bu keyifleri uzatabilir ve çoğaltabilirsiniz…

…

Bir gün eve giderken herkes gibi ben de sıcak bir pide alayım dedim.

Fırının önünde uzun bir pide kuyruğu ile karşılaştım.

Fırın çalışanı tarafından sakince sürülen tekerlekli fırın arabasının üzerinde sıcak, susamlı ve yumurtalı pideler ufukta görünür görünmez, pidelerin başına hışımla üşüşen insanları gördüm. İzdiham göz açıp kapanıncaya kadar bitmiş, hızlandırılmış film karelerinde olduğu gibi saniyenin onda biri gibi kısa bir zamanda pideden oluşan dağ biran da yok oluvermişti…

O üşüşme ve izdihamın içerisine girmektense pidesiz eve gitmeyi tercih etmiş ve biraz da utanmıştım…

Akşama kadar nefsini terbiye etmek ve ibadet feyzini tatmak isteyen insanlar bir pide uğruna birbirlerini neredeyse ezeceklerdi.

Sanırım onların da bir amacı vardı.

Pide keyfi…

Bu noktada bazı sorular sormak lazım.

Ramazan ayı manevi bir keyif alma ayı mı yoksa her gün kendimize lüks bir ziyafet çekme ayı mı?

Oruç bir ibadet mi yoksa zengin ve çeşnili sofralardan oluşan bir şölen mi?

Ramazan ayı tıka basa yemek yemek ayı mı yoksa açların hissetiklerini hissetme ayı mı?

İftar bir gün oruç tutmanın ardından kendimizi sınırsızca ödüllendirme vakti mi yoksa oruç açma vakti mi?...

Fransız Molier’in Cimri’nin Ziyafeti’nde bahsettiği gibi:

“Yemek için mi yaşamalı, yoksa yaşamak için mi yemeli?”

Bu soruların cevabını sizlere bırakıyorum.

Oruç tutmanın erdemini daha iyi anlayabilmemiz dileğiyle, mutlu ve feyizli ramazanlar…