İl merkezinde olduğu gibi köylerde de komşular ve akrabalar bir araya gelerek en az iki gün uğraş verip kışlık eriştelerinin hazırlamasında görev alıyorlar ve bir araya gelen kadınlar bin bir emekle erişte hazırlıyorlar.

Hummalı bir şekilde hazırlanan eriştenin hamuru kıvamına geldikten sonra topak yapılarak kesim için sabaha kadar bekletildi. Ertesi gün komşular ve akrabalar yine aynı evin önünde bir araya gelerek akşamdan hazırlanan eriştenin hamurunu yufka haline getirdikten sonra yakınları tarafından makine ile tel tel kesmeye başladılar. Kesilen erişte daha sonra ipe serilerek kurumaya bırakıldı. Ardından ipten özenle toplandıktan sonra tezek ateşiyle yanan fırında kavrulduktan sonra kış aylarına afiyetle yenmek için kilerdeki yerini aldı.

ERİŞTEDEN İLK YEMEK, EMEĞİ GEÇENLERE İKRAM EDİLİR

Uzun uğraş verildikten sonra kesilip kavrulan erişteden ilk yemek ev sahibi tarafından yapıldıktan sonra eriştenin yapımında emeği geçenlere ikram edildiğini söyleyen Semra Aktaş, erişte kesme geleneğini şu şekilde anlattı:

“Temiz bir naylona koyduğumuz hamurun üzerine bez koyun saatlerce çiğnedikten sonra erişte hamurunu künde (topak) haline getirilerek sabaha kadar dinlenmeye bırakıyoruz. Ertesi sabah erken saatte tekrar bir araya gelerek kalın yufka şeklinde açılmış hamurları uzun şeritler halinde makinede kesiyoruz. Daha sonra da kuruyan erişteleri asılı olduğu iplerden özenle topladıktan sonra kendimize ait fırınlarda tezek ateşinde kavurduktan sonra ise kışın aidiyetle yemek için saklıyoruz. Tabiî ki, erişteden ilk olarak emeği geçenler ve o gün evimize konak olanlara yapılarak yenilir. Ayrıca yaptığımız eriştenin yarısı şehirde erişte kesemeyen dostlara hediye olarak gönderiyoruz. Şimdilerde ise özellikle İstanbul’da ve diğer illerde yaşayan çocuklarımızı torunlarımız ve diğer akrabalarımıza gönderiyoruz artanı da satıyoruz.”