Bir uçurumun en ucunda. Baş dönmesi veren bir köşesi hayatın. Gözde yaş bırakmayan, dimağı kilitleyen, hisleri un ufak eden, toz duman yarınlara götüren bir gece.. Saat gece yarısını geçeli olmuş biraz. Yılın en acı, en kederli, en sıkıntılı gecelerinden biri. Kasımın son günleri, aralığın dünü. Bu bedenin içinde paramparça da olsa hüküm sürmekte olan ruh bile bu gece ölü. Nice vedada sallanan beyaz bir mendildir kendisi ama bu gece az biraz ölü. Umut biriktirmeyi bırakmış arka ceplerinde. Bilyelerini kaybettiği oyunda saçmış onları da etrafa. Ön ayakları tutmayan bir kısrak misali, tek kurşuna muhtaç. Kırıklar, kanlar, dayanamayışlar derken.. Nasıl da perişan. Per perişan.
Rüya görmeyi bırakalı da olmuş epeyce. Boynundan asılı deri kaplanmış muskayı çıkaralı beri, uyku girmiyor gözüne besbelli. İnlemelerle dolup taşar olmuş tek damla uykusu da. Biçare çocuk! Nasıl da sıska, nasıl da cılız! Ve nasıl da korkar olmuş ağlamaktan.. Nasıl da ertelenmiş yaşam onun vücudunda. Ne yüzünde bir pembelik kalmış, ne dudağında. Ne kadar yorgun görünüyor göz bebekleri. Perçeminin döküldüğü alnı nasıl da kırışmış ıstıraptan!
Ölmüş bedeninin ayakucuna oturmuş ruhum. An sonra kanatlanıverecekmiş gibi. Kalkmaya her saniye için hazır gibi. Vedalardan hazzetmediği aşikâr.. Düşmez kalkmaz bir Allah ya, düşüp de kalkmayan o olsa gerek! Nasıl da mahkum uzanacak bir ele. Ne denli ufalmış kendi gözünde. Muhtemel yolcusu olacağı yolda bir arpa boyuna yakın yol almış. Yalan diyarlara yolculuk etmekte bulduğu mutluluğu hiçbir şey de bulamamış demek!
kimsesiz, hem dilsiz ve latifesiz, hem bir çiçek ki solmaya mahkum, soldu bil! Söylemeye niyet edip de söyleyemediğin ne varsa, söyledin bil. Zira yapacak pek de bir şey kalmadı. Bir yaz gecesi ne bu ayaz, ne bu soğuk?!. Temmuzun hemen evvelinde üşümeye alışkın değilim. İnce ince titriyorum ya, soğuktan mı bilmem! Bitmek bilmez bir kış vardır belki de içimde. Baharları yaprak açmayıp, güzleri açmadığı yapraklarını döken ağaçlarla süslenmiş bir kış.. Tam şuramda. Temiz kanla kirli kanın karışa yazdığı yerde. Varsa bir hatam-ki muhakkak vardır- affet! Erdem diye, büyüklük diye değil; ardımdan açık kalan gözlerimi kapatmak zorunda kalmayasın diye. Adını ve sayısını bilmediğim tüm hayal ve kalp kırıklıklarıma da bir selam yollayıp buradan, ölüyorum hemen şimdi!
Yaz.. Hem yaz, hem ayaz. Hem ayazlı, hem sancılı; hem örselenmiş, hem ötelenmiş; tüm sınırları çizilip, tüm çizgilerin ölümde birleştirildiği bir gece..
Ve ben bu gecede, ölüyorum sessizce..!
Anadolu Üniversitesi Fen- Edebiyat Fakültesi Türk Dili Edebiyatı Bölümü 1. Sınıf öğrencisi Metehan’ı rahmetle anıyoruz. 5 Aralık cumartesi saat 19.00 da kültür müdürlüğü salonunda tüm Kars halkı davetlidir.