Günlükler neden tutulur? Neden vardır arşivler? Neden anı defterleri yazılır? Sıralara neden isim kazınır? Ağaçların gövdelerinde mi yoksa yeni dökülmüş betonlarda mı daha uzun süre yazılı kalır yazılanlar. Sahi insanlar neden ağaçlara isim kazıyıp beton duvarlara tarih atarlar... Düşündünüz mü?

Bir kaç zamandır beni düşünmeye sevk eden bu durumlar üzerine yoğunlaşınca gördüm ki ''UNUTULMAK'' hissi çok da tahammül edilir bir his değil. Her hayatın kendi sınırları içinde muhteşem yaşanmışlıkları, birçok biriktirmişlikleri, oldukça fazla anlatacakları, aktaracakları mevcut çünkü her hayat bir çok başka hayatta baş aktör, yardımcı oyuncu belki figüran ama diğer bir çok hayatla iç içe geçmiş durumda. Hal böyle olunca bunca yaşanmışlık varken ''UNUTULMAYI'' hazmetmek elbette ki doğru olmayan...

Bu duruma bir serzeniş belki günlükler, belki bende buradaydım demek için ağaç gövdelerine isim kazımak, arşivlemek yaşanmışlıkların ispatı için belki, belki anı defterleri ''ey dostlarım ben sizi unutmam sizde beni unutmayın demek için'' betonlara isim yazmak çocukca belki ama bende çocuktumu hatırlamak için kimbilir... Sıralara yazılan isimlerde duyulan her zil sesinde okul yolunu hatırlayacak olmak belki... Belki varım buradayım demek amaç.

Unutuyor, unutuluyoruz. İster istemez günlük yaşamın meşguliyetine dalınca  birçok yaşamışı, yaşanmışı, unutmamamız gerekeni unutmuş oluyoruz. Oysa ne güzel anılarımız var bizden dinleyenlerin tebessüm ettiği, duygulandığı, heyecanlandığı, bir çırpıda bitmesin diye merakı, sindire sindire dinlediği, gözyaşlarını tutamadığı... Bizimle özdeşleşmiş ne güzel sözlerimiz var duyana bizi hatırlatan. Hadi daha da ileri götürelim bu durumu sadece bizim bildiğimiz, belki geniş ailemizden bir kaç kişininde haberdar olduğu ama yaşadığı devirde ekol sayılan ne hoş yaşanmışlıkları var şu anda hayatta olmayan büyüklerimizin... Bir an sizlerde anımsadınız değil mi? Oysa sizin bildiğinizi başkaları da bilmeli hem yad etmeli hem okumalı belki içinde saklanmış gizli öğütü alabilmeliler...

Yazın işinin bir misyonu olduğunu öğrendim daha ilk yazmak adına yola çıktığımda. Yazdıklarım hala sadece amatör cümlelerimin harman halidir belleğimde, bu amatör ruhtur aslında yazdıran. Her durumda mutlaka içsel bir tavrım olmalıdır derim eğer yazacaksam yazacağım konuya dair. İşte bu içsellikle sizlerinde katılacağı yeni, diğerlerine göre daha uzun ama neticesinde daha da kalıcı bir şeyler karalamak maksadındayım maksadımı aşmamaya özen göstererek...

''YÜZDE YÜZ'' başlığını ilk okuduğunuz anda belleklerinizde ne ışıdı inanın çok merak ettim. Ama ''YÜZDE YÜZ'' bizim serüvenimizin başlangıc noktası ve genel adı: Yüz kişi (hayatta yaşıyor ya da aramızdan ayrılmış) ve bu Yüz kişiye dair kendilerinin ya da hayatta olan yakınlarının seçtikleri yaşanmışlıkları, hikayeleri, belki kişisel deneyimleri, fıkraları ve sayfalarında görmeyi istedikleri fotoğrafları ile oluşturulmak üzere yola çıkılmış bir eserin adıdır ''YÜZDE YÜZ''. (elbette ki bizlerin ''bir'' den çok fazla anlatacakları, yaşanmışlıkları vardır ama bir tane ile sınırlamak eseri daha bir solukta okunabilir kılmak adına)  Başlangıc noktasının altını çizmekte fayda var ''YÜZDE YÜZ'' proje adı olmakla beraber gönül katılımların artması ile ''YÜZDE YÜZELLİ'' ve hatta gerçekleşirse ''YÜZDE İKİYÜZ'' ü arzuluyor fakat malumunuz bazende beklenen sonuçları alamamak elbette mümkün ''YÜZDE ELLİ'' de kalmakta olası hiç istenmese dahi...

Çalışmalarına başladığım bu esere ait ilk adımlarımı siz hemşehrilerimle mahalli basınımız ve yazdığım birkaç dergimiz aracılığı ile paylaşmak istiyorum. Merak ettiğiniz noktalar olması gayet doğaldır. Bu aşamada meraklarınızı gidermek adına sormak istediklerinizi [email protected] isimli mail adresi üzerinden sorabilirsiniz. Hep birlikte hatırda kalacak birşeyler yazabilmenin heyecanı ile... 

''Hiç kimse kalmayana kadar, herkes var demektir''

Ez cümle: Bizden büyük ve bizim KARS gibi büyük bir aşkımız var...

Hasret ve Muhabbetle...